Ik dot graag voor het plezier en als ik mij goed voel. Toch dot ik ook geregeld als ik mij niet goed voel: leeg, gestrest, boos of verdrietig. Als je me vraagt of ik op zo’n moment ZIN heb om te dotten, dan is het antwoord: “Nee.” Maar het is net als met sporten. Van tevoren heb je vaak geen zin. Heb je jezelf eenmaal aangespoord om toch te gaan, dan merk je na het sporten, dat je je heerlijk voelt. Met dotten werkt het net zo 😊

Ik ben niet snel boos, maar als ik boos ben, dan ben ik het ook écht! Als kind heb ik niet echt geleerd hoe ik met emoties kan omgaan. Hierdoor overspoelen ze me nog weleens. Dan wil ik ze óf wegduwen óf ik blijf erin hangen. Hoewel ik het nog steeds spannend kan vinden, heb ik inmiddels wel geleerd om me uit te spreken. Maar ik vind het nog steeds moeilijk om de emotie los te laten.

Misschien herken je het wel, dat als je boos bent, je in je hoofd er van alles bij gaat halen. Inwendig voer je een flink verhitte discussie. Het vliegwieleffect… Op zo’n moment grijp ik naar mijn gezonde medicijn: Dot Painting!

Door te gaan dotten, verplaatst mijn focus zich naar welke kleur(en) ik wil gebruiken, waar ik de volgende dot wil zetten, dopen, een dot zetten, dopen, nog een dot zetten… Zo wordt het langzamerhand steeds stiller in mijn hoofd. Mijn emotie wordt rustiger én – ook heel belangrijk – mijn emotie kan er in alle rust gewoon ZIJN. Het haalt de scherpe randjes van de emotie af, waardoor ik er rustig op een afstandje naar kan kijken in plaats van midden in de storm van emotie te zitten.

In het geval van boosheid kan ik dan weer compassie voelen voor mijzelf. Ik krijg overzicht. Ik zie wat de situatie getriggerd heeft, wat het onderliggend leed is, waar de ander vandaan komt en dan kan ik ook voor de ander weer compassie voelen. Dat is zó fijn!! Want dan kan ik kijken wat ik nodig heb om het helemaal los te laten. Soms betekent dat, dat ik nog iets uit te spreken/bespreken heb. Doordat de scherpe randjes eraf zijn, kan ik dat dan op ontspannen wijze. Maar het kan ook zijn, dat de inzichten die ik heb gekregen mij helpen een volgende keer dusdanig te reageren, dat het niet escaleert.

In het geval van verdriet maakt een tijdje dotten, dat het verdriet beter hanteerbaar is. Dan heb ik niet het gevoel de hele tijd te hoeven huilen. Daarna kan ik letterlijk en figuurlijk weer in beweging komen. Bij lekker weer ga ik dan het liefst naar buiten. Wandelen in de natuur en focussen op al het moois dat de natuur te bieden heeft, helpt de pijn verder te verzachten. Na deze tijd voor mijzelf en verstilling kan ik weer rustig op mijn eigen tempo meedraaien in het ‘gewone’ leven.

Voel ik mij leeg, dan is het heerlijk om met geringe fysieke en geestelijke inspanning toch iets te doen, iets te creëren. Dot na dot ontstaat er vanuit die leegte toch weer iets moois! Alleen al van het werken met allerlei verschillende kleuren en tinten word ik blij. Een tijdje dotten, voelt dan net alsof ik mijzelf aan de oplader heb gelegd. Mijn batterij is daarna een stuk voller!

Ik hoop dat deze blog jou inspireert om ook een eerste stap te zetten naar zelfbevrijding…